VALENTIMES

He didn't tell me how to live; he lived, and let me watch him do it.

~Clarence Budington Kelland





Nakatago ito sa isa sa mga kabinet sa aking kwarto. Ibinigay sa akin ng mga anak ko. Dati itong kahon ng sapatos na nilagyan ng mga dekorasyon: tatlong kulay ng art paper - pink, pula at puti - na halos kumupas na. Aluminum foil, mga maliliit na bulaklak na gawa sa papel, macaroni, monggo, butil ng mais, mga makukulay na kendi, mga maliliit na puting puso. At ang lahat ng ito ay pinagdikit-dikit ng Elmer's glue.

Ang kahon na ito ay luma na at medyo inaamag. Dahil sa mga kending nakadikit dito. Malagkit ang ilang bahagi. Pero napakahalaga nito sa akin. Isang kayamanan na nagpapaalaala sa akin ng kanilang kamusmusan.

Kapag tinanggal ang takip nito. Makikita ang dahilan kung bakit ko ito itinatago. Sa isang nakatupi, kupas at marupok na dating puting papel, nakasulat ang mga salitang;

"Hi Tatay"

"HAPPY VALENTIMES"

"I LOVE YOU"

Ngayon malalaki na ang mga anak ko. Wala nang maliliit na mga kamay na nakabitin at nakakapit sa mga braso, binti at leeg ko. May sarili na silang buhay at binubuo ang mga pangarap. Kahit hindi ko na sila madalas makita, alam ko mahal pa rin nila ako. Isang pagmamahal na hindi ko pwedeng ilagay sa kahon.

Walang may alam na itinatago ko ang kahon na ito. Paminsan-minsan, kinukuha ko ito at binubuksan. Isang pagmamahal na pwede kong hawakan. Ito ang aking kayamanan. At kung ako ay papanaw na, gusto kong isama ko ito sa akin. Gusto kong makasama ito gaano man kalayo aking marating.



Nagmula ang larawan dito...



"I will color the world one step at a time..."