REMOTE CONTROL

"Dear friends who were born to mourn and weep,
Behold the grave wherein I sleep,
Prepare for death for you must die,
And be entombed as well as I."

-The Clairvoyant by Marian Thurm

Napag-isip-isip ko, humigit-kumulang tatlong minuto ang aabutin sa pagbabasa ng post na ito. Ayon sa statistics, sa loob ng tatlong minuto, 300 tao ang namamatay, at 620 naman ang ipinapanganak.


Maaaring matapos ko sa loob ng kalahating oras ang post na ito: nakaupo sa harap ng laptop, sa ibabaw ng kama. Habang nakatutok sa electric fan, nag-iisip kung paano isusulat ang mga nagkakagulong salita sa utak ko. At kung paano ko tatapusin ang post na ito. Napapaligiran ako ng mga libro at magazines na pambata. Habang nanunuod ng Sleeping Dictionary na pinagbibidahan ni Jessica Alba. Nanlaki ang mata ko nang tanggalin ni Jessica Alba ang telang nakatapis sa katawan nya.Ilang beses nagpabalik-balik sa Back, Pause, Zoom at Play buttons ng remote control ang hinlalaki ko. Kahit magkakalyo pa ang daliri ko, napangiti naman ako.


Napag-isip-isip ko, mukhang normal naman ang araw na ito. Pero sa loob ng kalahating oras na iyon, 3,000 tao ang namatay, at 6200 naman ang ipinanganak. Sinu-sino kaya ang libo-libong pamilya na umiyak dahil nawalan ng mahal sa buhay? Saang parte kaya ng mundo naroroon ang libo-libong tao na napasaya sa pagsilang ng bagong anak, pamangkin, apo o kapatid.


Sa palagay ko, maraming napasaya si Jessica Alba. Pinindot kong muli ang Pause button. Tumigil ako sandali. Nag-isip. Nagnilay-nilay. Ilang libong tao kaya ang naghirap sa malubhang sakit? At nagpasalamat nang tumigil na ang pagtibok ng puso nila? Ilang daang bata kaya ang naging bastardo, magiging ulila, at iiwanan sa kung saan-saan o sa ampunan o sa basurahan? Anumang sandali ay mapapabilang na sa bilang ng mga taong namatay bago ko pa man matapos ang post na ito.


Nakakalungkot. Nakakamangha. Isang simpleng statistics na nabasa ko habang pinapanuod ang pelikula ni Jessica Alba. Nalaman ko ang ilang bagay tungkol sa pagkamatay at pagsilang. Tungkol sa pagluha at pagngiti. Kung ilang tao ang namamatay ng mag-isa sa loob ng kwarto, nang mag-isa sa buhay. Kung ilang bata ang sikretong isinisilang at masasayang ang buhay.


Napag-isip-isip ko habang nakatitig kay Jessica Alba, minsan ay napabilang ako sa bilang ng mga batang isinilang. At darating ang araw na mapapabilang ako sa bilang ng mga taong mamamatay. Mamamatay din ako. Mamamatay din tayo. Gaano man kahirap at kaganda ang buhay, magpapaalam din ako sa mundo.


Habang pinoproblema ng ilang tao kung paano makakakain sa araw na ito para mabuhay. Habang ang ilan naman ay abala sa pagsulat ng bucket list. Parang pelikula lang ang buhay, may simula at katapusan. Masaya ako na kahit sa pelikula lang nakita ko ang kagandahan ni Jessica Alba. Pinindot ko ang Play button para matapos ko na ang pelikula.

"I will color the world one step at a time..."