TETRAPAK

“We sometimes encounter people, even perfect strangers, who begin to interest us at first sight, somehow suddenly, all at once, before a word has been spoken.”

-Fydor Dostoevsky

Nasan na kaya sya ngayon?
Ano na ang itsura nya?
Naalala pa kaya nya ako?

Tag-araw noon, kalagitnaan ng Abril. Umuwi ako ng Pampanga upang magbakasyon.

Lumabas ako ng bahay, umupo sa terrace para magpahangin. Abala ang mga tao sa labas. May bagong lipat sa tapat namin. Una ko syang nakita na nakasuot ng baseball cap, maluwang ang pananamit, at kapansin-pansin ang pagsipsip nya sa straw na nakatusok sa isang tetrapak juice. Habang ang nanay nya ay abala sa pagmando sa mga kargador. Nakatingin ako sa kanya. Tumingin sya sa akin. Nginitian nya ako at inalok ng tetrapak juice na hawak nya. Nagulat ako, nginitian ko rin sya.

Ano kaya ang pangalan nya?

Magmula noon, isa na sya sa mga taong nakikita kong nagdaraan sa tapat namin. Ang terrace, official tambayan ko na. Pero sa dami ng mga tao na nandoon, sya lang ang inaabangan ko. Sya lang ang hinahanap ko. Lilingunin. Susundan ng tingin. Makikipagngitian.

Matangkad sya sa akin ng kaunti. Mapupungay ang mga mata. At harang ang tenga. Para sa akin espesyal sya. Nararapat lang na pagbuhusan ng pansin.

Isang umaga, lumabas sya ng bahay nila. May dalang timba. Kahit alam kong may tangke kami ng tubig, dali-dali akong kumuha ng timba. Excited na nagpunta sa poso. Mahaba ang pila. Sya ang nasa dulo. Wala syang suot na t-shirt. At may sipsip na tetrapak juice. Kinalabit ko sya.

“Uy!”
“Kumusta?”
“Ikaw pala…”

Iyon ang unang usapan namin.

Lumipas pa ang mga araw. Araw-araw na rin ako nakikipila sa poso. Sinasabayan sya sa pag-igib ng tubig. Nakikipagkwentuhan.

Isang umaga, tinanghali ako ng gising. Kahit pupungas-pungas pa, nagmadali akong lumabas ng bahay para abangan sya. Naghintay ako. Di ko sya nakita. Sabi ng kapitbahay, umalis na raw sila. Lumipat na ng ibang tirahan.

Bakit di nya ko hinintay?
Bakit di sya nagpaalam?

Sayang sana maaga ako gumising.
Siguro hinintay nya rin ako.
Sana nakausap ko pa sya.
Sana nakapagpaalam man lang ako.

Ilang tag-araw na rin ang nakalipas.
Paminsan-minsan kahit maraming softdrinks sa tindahan, sa halip na sago’t gulaman. Sinusubukan kong namnamin ang sarap na dulot ng juice sa TETRAPAK.

Nagmula ang larawan dito...

" I will color the world one step at a time..."