DANUM

Natapos din ang unos.
Pero iba na ako nang makaraos.
Iba na ang tingin ko sa mundo. '
Yung ibang pananaw ko, bumuti. '
Yung iba...hindi ako sigurado.


- ABNKKBSNPLAKo Mga Kwentong Chalk ni Bob Ong

Taong 1988.


Nakadungaw kami ng dalawa ko pang nakababatang kapatid sa salaming bintana sa ikalawang palapag ng bahay ni Lola. Kasalukuyang naghe-headbang noon sa himpapawirin ang bagyong si Unsang. Nagbibilang kami ng mga kapatid ko ng mga yerong nagliliparan sa palaisdaan. Huhulaan namin kung kaninong bubungan ng kapitbahay iyon nagmula.


Mataas na ang baha. Umapaw na ang ilog sa likod-bahay. Pantay na sa pilapil ang tubig ng palaisdaan. Inaayos ni Nanay at Lola ang mga inakyat na gamit mula sa ibaba ng bahay. Dumating si Tatay, kasama ng ilang kapatid nya. Ang sabi nila, kailangan daw naming lumikas. May parating na tidal wave.


Di ko pa masyadong naiintindihan ang sinabi nila. Pero nararamdaman ko, nakakatakot. Nagsimulang umiyak ang dalawa kong kapatid. Tiningnan ko sila. Ang sabi ko, wag na silang umiyak. Pero lalong lumakas ang iyak nila. Wala na akong nagawa. Umiyak na rin ako. Ang sabi ni Tatay, bakit daw kami umiiyak? Lalo lang daw lalakas ang bagyo kapag umiyak kami. Binuhat ako ni Tatay. Tumigil na ako sa pag-iyak. Binuhat ng mga tiyuhin ko ang dalawa ko pang kapatid. Umiiyak pa rin sila.


Lumalim na pala ang baha. Hanggang leeg na ni Tatay. Malamig ang tubig. Sobrang lakas ng hangin at ng ulan. Gusto kong umiyak. Pero pinigilan ko. Halos di na makita ang pilapil na dinaraanan namin. Kinakapa na lang ni Tatay ng mga paa nya. Ang ilang bahagi nito, natibag na.


Lumikas ang buong baryo.Nangangambang maabutan ng tidal wave at ng mga buhawi. Pumunta kami sa bayan. Kumatok sa mga malalaking bahay na naroon. Makikituloy lang hanggang sa lumipas ang bagyo. Ang unang bahay na kinatok namin, hindi kami pinagbuksan.


Nakakalungkot.


Ang ikalawang bahay, pinatuloy ang pamilya namin. Pinaghanda pa kami ng makakain at damit. Kinabukasan, tumigil na ang bagyo. Bumaba na ang baha. Bumalik sa baryo sina Tatay. Maraming bahay at bangka raw ang nasira. Pero nanatiling nakatayo ang aming bahay. At maayos pa rin ang aming bangka.

Ang ikalawang bahay, pinatuloy ang pamilya namin. Pinaghanda pa kami ng makakain at damit. Kinabukasan, tumigil na ang bagyo. Bumaba na ang baha. Bumalik sa baryo sina Tatay. Maraming bahay at bangka raw ang nasira. Pero nanatiling nakatayo ang aming bahay. At maayos pa rin ang aming bangka.

Taong 2006.


May parating daw na bagyo., si Milenyo. Pero tahimik ang langit. Walang ulan. Walang hangin. Natatandaan ko ang sabi ni Tatay noong bata pa ako. Kapag ganoon daw ang panahon. Malakas ang bagyong darating. Sa Maynila na ako nakatira. Alas-otso ng umaga, nakauwi na ako mula opisina. Nagmamadali akong umuwi. Hindi dahil sa bagyo. Kundi kailangan kong maglaba. Wala na kasi akong isusuot.


Dating gawi, marami pa ring sasakyan. Nakakabit pa ang napakarami at naglalakihang billboards sa EDSA. Pag-kauwi ko, sinimulan ko nang maglaba. Nakatapos ako maglaba bago mananghalian. Makulimlim kaya nagsampay ako sa lanai na nasa rooftop. Nag-ipon na rin ako ng ng maraming tubig sa mga balde. Kahit gustuhin ko man, hindi ko kayang mag-ipon ng kuryente. Kumain ako ng tanghalian at naupo sa terrace. Naghihintay ng bagyong Milenyo. After lunch daw kasi sya darating. Nainip ako. Pumasok ako ng kwarto at nakatulog.


Paggising ko, nagsisimula nang umulan at humahampas na ang hangin. Nalala ko, meron pala akong sinampay! Nagmadali akong umakyat sa rooftop. Kitang-kita ko mula sa rooftop na naglilipran ang mga bubong at yero na galing sa kung saan. Pumasok ako sa lanai. Ang mga nilabhan ko, kailangan ko nang labhan ulit. Ngkalat sila sa loob ng lanai. Mabilis ko silang inipon at pinagsama-sama sa laundry basket. Sobrang lakas ng hangin. Gumagalaw ang buong lanai. Naririnig ko ang mga kapitbahay, liliparin daw ni Milenyo ang lanai. Naisip ko, kami lang ang may lanai sa rooftop dito. At nasa loob ako ng lanai. Tumataob ang lanay. Mula sa kinatatayuan ko, binuhat ko ang laudry basket at tumalaon ng ala-Lito Lapid palabas ng pinto. Mga apat na metro rin yung tinalon ko. Pagkatalon ko, nakita ko ang lanai tuluyan ng nilipad. Nagpagulong-gulong ang lanai sa bubungan ng mga kapitbahay. Bumagsak ng ilang ulit. Hanggang sa tuluyan nawasak. Kinabahan ako. Kung hindi ako sinapian ni Lito Lapid malamang nasa loob ako ng lanai at nagpagulong-gulong kasama ng mga sinampay ko.

Taong 2009


9 am,nasa 28th floor ako. Umuulan ng ubod lakas. Uuwi na sana ako. Ang tanong ko;


"May bagyo ba?"


Hindi ko talaga alam. Wala kasing AM station ang radyo ng celphone ko. Hindi rin ako nanunuod ng tv. Kung manunuod naman ako. Walang newsbreak sa Starworld o sa F. Matagal-tagal na rin akong hindi nakakaamoy ng dyaryo. Kasi pag-uwi ko galing opisina, matutulog lang ako. Gigising. Kakain. Maliligo. Magbibihis. Opisina ulit. Matutulog. Magne-net. Uuwi.


Kahit sobrang lakas ng ulan at hindi ko pa rin alam na bumabagyo. Umuwi pa rin ako. Antok na antok na kasi. Pagbaba ko ng CyberOne Building. Huwaw! Baha! Matagal-tagal na rin akong hindi lumulusong sa baha. pagdating ko sa Magsaysay, ang sabi ng mga tricycle drivers. Malalim na raw ang baha sa Gate 5. Hindi na nila kaya pang dumaan. Samakatuwid, kailangan kong lumakad sa hanggang bewang na baha. Wala akong choice, gusto ko nang umuwi. Malakas ang agos. Mabagal lang ang lakad. Maraming batang naliligo sa baha. Natawa ako. Di ko lubos maisip na nagswimming din ako sa baha dati. Mga alaala ng pagiging bata. Pagdating ko sa Gate 5, walang bumibiyaheng jeep. Ang daming pulis. May motorcade ba ang isang artista o may convoy ang isang pulitiko?

Sa Gate pa lang ng Vista Verde, malalim na ang baha. Hanggang bewang. Nagpatuloy ako sa paglakad hanggang sa bahay namin. Ang mga dinanan kong mga kotse halos lubog na ang kalahati.

11:15 am, nakarating na ako sa bahay. Naratnan ko ang mga taga-doon na nakatingin sa baha. Nagtatanong kung gaano ito kalalim. Hindi sila makapaniwala. Naniniwala silang hindi aabot sa loob ng bahay ng baha. Hindi pa kasi nangyayari iyon.

Ang bilis tumaas ng baha. 11:30 am, hanggang bewang na ang baha sa loob ng bahay namin. bago pa maubos ang baterya ng celphone ko, kinuhanan ko ng litrato ang daang dinaanan ko mula sa bintana ng kwarto.

Ang kaninang dinaanan kong mga kotse na halos kalahating nakalubog, lumubog na ng tuluyan.
Kalahating oras pa ang lumipas, mas lumakas ang agos. Lagpas-tao na ang tubig. Hindi na ko pwedeng lumabas at magtampisaw sa baha.

Naakyat namin sa second floor ang ref, tv, washing machine, sofa set at iba pang appliances. Nakalimutan ang food storage sa kitchen. Huli na nang maalala namin. 3 itlog, dalawang instant noodles at bigas lang ang nasagip namin. Sa ikalawang araw, kailangan naming lumabas at lumangoy sa malalaim na baha upang bumili ng pagkain. Kung saan man bibibli, bahala na. Nakabili kami ng cup noodles at junk food sa 7 eleven. Yun lang ang natirang paninda nila. Walang itlog, tinapay at delata. Mabuti na alng may nagbagsak ng relief goods mula sa helicopter sa bubungan namin. Ayos! Busog na!

4 na araw din ang lumipas bago naubos ang adrenaline sa sistema ko. Apat na araw ang lumipas bago ko naramdaman ang pagod at naging emosyonal sa mga pangyayari.

Nang matanggap ko ang tawag mo at umiiyak ka. Malalim na ng baha sa inyo. Kagigising mo lang. At mag-isa ka. Sinubukan kong puntahan ka ng mga oras na iyon pero hindi ko makaya. Malakas ang agos. Ayokong may masamang mangyari sa iyo. Sana maging ok ka. Alam ko magiging ok na ang lahat.

Dahil labis akong nag-alala, kaya nilangoy ko ang baha kinabukasan at pinuntahan ka. Mabuti na lang at walang nagyaring masama sa iyo. Maraming nawala. Pero ang alaala pwedeng balikan.

Pwede kang malungkot tuwing umuulan. Pwede kang umiyak tuwing lulubog ang araw.

Sinubukan kong lumayo, ngunit pinigilan ng bagyo.

“LOVE is when you take away the FEELING, the PASSION, the ROMANCE

and you find out you still CARE for that person”

ISANG MAGANDANG PAALALA:

Nang dahil sa bagyo, hindi ako madalas makapag-internet. Kanina lang ako pumasok sa opisina. Dahil wala akong magawa, ginoogle ko ang sarili ko. Lumabas sa isang result ang link ng Philippine Blog Awards. Isa ako sa mga Official Nominee para sa BLOGGER'S CHOICE AWARDS.

Sumaya ako. Kahit hindi ko inaasahang mananalo ako, napangiti naman ako.

Ayon sa email na natanggap ko;

PBA09: Congratulations!

We have verified your blog of CRAYONS and PASTELS at http://ofcrayonsandpastels.blogspot.com/and it complies with the guidelines of the2009 Philippine Blog Awards.You are now an official nominee!

Special Awards: Bloggers' Choice

PLEASE READ ALL INSTRUCTIONS CAREFULLY BEFORE VOTING

To vote you must be a FILIPINO blogger and must have established a blog before JUNE 2009.

To vote for a blog, we REQUIRE you to make a post that expresses which blog you are voting for.

The voting period:

NATIONAL: October 1, 2009 9:00 in the morning to October 7, 2009 10:30 in the evening.

For example:

---------------------------------------------------------------------------------

My Vote for the 2009 Bloggers' Choice Award (National)

I vote for OF CRAYONS AND PASTELS.
Bloggers' Choice Award
2009 Philippine Blog Awards

---------------------------------------------------------------------------------

After making your post, fill out the FORM below completely.

***Important Note:

a. Every blogger can only vote for one Bloggers' Choice entry. Duplicate votes will be invalid.

b. Make sure that you provide the correct link to your post for us to qualify your vote.

Click na dito para sa form.

"I will color the world one step at a time..."

PAHABOL:


Dahil tiyak naman akong hindi mananalo sa botohan ng PBA, iboboto ko na lang ang isang makulit na kaibigan. Oi, OTEP, heto na ah! Sabi nya kasi pangarap raw nya. Teka, yung SHIRT ko!

MY VOTE FOR THE BLOGGERS' CHOICE AWARD (NATIONAL)

I VOTE FOR LIBRE LANG MANGARAP
BLOGGERS' CHOICE AWARD
2009 PHILIPPINE BLOG AWARDS