SPONGEBOB

Who knows where life will take you,
the road is long and in the end the journey is the destination.

-Lucas Scott, One Three Hill

Tandaan mo ngayong gabi,
Dahil sa ito ang simula ng parati.
Isang pangako.
Gaya ng isang gantimpla, mula sa mahabang panahon ng pag-iisa.
Isang pagtitiwala sa bawat isa at sa pag-ibig.
Isang pagwawalang-bahala at paglimot sa nakaraan.
Isang tipan.
Kung saan nagbubuklod ang dalawang diwa,
Ngunit may magkaibang buhay na binabagtas.
Isang pagdiriwang.
Na haharap sa mga pagsubok na magkahawak-kamay.
Sapagkat ang dalawa ay matibay kapag nagbuklod.
Kagaya ng isang hukbo na haharap sa daluyong ng makabagong mundo.
At pag-ibig ang ating magiging kalasag.
Ang gabing ito ay isang pormalidad.
Ng sigaw ng mga damdaming nagsusumamo.
At mga pangakong kinimkim ng napakatagal.
Mula sa mga tapat na pusong nagmamahal.

--- Isang buwan na tayo.
Masaya akong makasama ka sa maraming bagay na atin pang gagawin.
At maraming lugar na ating mararating.
Happy 6th.
*payakap ng mahigpit*

"I will color the world one step at a time..."

ANG BABAE SA HAGDAN

"My life is my message."

-Mahatma Ghandi

Unang araw ko noon sa nilipatan kong bahay sa Cainta. Suot nya ang isang manipis na puting kamiseta noong una ko syang makita. Lagpas balikat ang itim nyang buhok. Nakaupo sya sa ikatlong baitang ng hagdan. Alam ko mas matangkad sya sa akin, kahit hindi sya nakatayo. Alam ko, basta alam ko. Nakatingin ako sa kanya. Nakatitig. Tumingin sya sa akin. Pero parang iniiwasan nya ang mga mata ko. Gusto ko syang ngitian, pero baka di nya ako gantihan ng ngiti.


Dumaan ako sa gilid nya paakyat ng hagdan. Tumayo sya at sumunod sa akin. Tiningnan ko sya, nakatingin rin sya sa akin. Ngunit di nagtatagpo ang mga aming mga mata. Sinubukan ko na lang bilangin ang bawat baitang na hinahakbangan ko. Paakyat sa pinto ng aking kwarto. Binuksan ko ang pinto ng inuupahan kong kwarto. Pumasok ako. Tumayo sya sa harap ng pinto. Pinilit kong hulihin ang mga tingin ng mata nya. Pero umiwas sya. Isinara ko ang pinto.


Magmula noon, kapag walang tao sa bahay at tahimik. Nakikita ko sya kadalasang nakaupo sa ikatlong baitang ng hagdan. Suot pa rin nya ang manipis na puting kamiseta. Minsan nakaupo sya sa sofa. Minsan sa silya sa may dining table. Pero kadalasan talaga sa ikatlong baitang ng hagdan. At sa tuwing aakyat ako ng hagdan, sumasabay sya. Tapos tatayo lang sa harap ng pinto ng kwarto ko. Minsan kapag lalabas na ako ng kwarto, nandoon sya nakatayo sa harap ng pinto.


Kaninang umagang paggising ko. Umupo ako sa kama. Naghikab. Tumingin sa salamin. Tapos napatingin ako sa sahig. Sa puting tiles sa sahig ng kwarto ko. Nakakita ako ng mga hibla ng buhok. Mahahabang itim na hibla ng buhok. Nagkalat sa sahig ng kwarto ko.

"I will color the world one step at a time..."

Nagmula ang larawan dito.

A MONSTER BUKKAKE

“Man's feelings are always purest
and most glowing in the hour of meeting and of farewell”

- Jean Paul Richter

Nagsimula ang lahat sa isang simpleng HELLO...



Parang Japanese Monster Bukkake, pero in Vietcong style.



Ako si POLE.



Isang harmless-looking babyface na singkit pero minsan masamang tumingin. May maliit na paunch at predilection sa pagsusuot ng T-shirt na one size smaller sa akin. Artistahin.



Paano ko ba sasabihin ito in my idiosyncratic ways? Hmmm... Matapos ang halos 4 na taon, ako ay mawawala na parang isang radioactive na butiki na lumusong sa kalaliman ng dagat, at aahon muli na parang si Aphrodite na nakasakay sa kabibe.



Divine Synchronous Madness, iyan ang buhay ko. Gusto kong tumalon sa isang mataas na diving board kahit natatakot ako, pero excited ako dahil isang malalim na pool ng lambanog ang babagsakan ko. Gusto kong sumabit sa isang pampasaherong jeep sa kahabaan ng Aurora Blvd hanggang Montalban. Tapos lilinisin ko ang mukha ko ng wet wipes na binili ko sa Ministop kanina.



At ngayon, dumating ang isang pagkakataon. Isang pagkakataon that will let me run creatively amok without having to take medication. Isang pagkakataon na matagal ko nang pinangarap. Isang pagkakataon na niyakap ko kaagad.



So, mga katoto, mga kabaro, mga kaulayaw, my boys, girls, BABES and FRIENDS.



Salamat. We get off on each creative juices with the same exhiliration, but thankfully not the same execution as bukkake. Salamat dahil nakasama ko kayo. Salamat dahil nakilala ko kayo. And I cherished every minute of it.



Sino nga bang nakakaalam sa mga susunod na pangyayari? Basta ang alam ko makikiliti ka, nakakagulat, titigasan ka at masusurpresa.



Dahil ako ang Voltes Team volting in.



Ako si Narda na lumunok ng bato.



Ako si Dyesebel na nagbabackstroke sa Manila Bay.



Ako yung nagiging berde kapag galit, Green Horny!



Ako ang Japanese Monster Bukkake.



To all my FRENS (Kenndra, Dax, Weng, Gheri) , Miss ko na kayo. Ituloy na ang night out! TAENA!



Imeelyn, Maraming Salamat sa maraming beses mong pagsagip sa akin mula sa bangin.



Em-Ar, Tanduay Ice tayo! Mwah!



Team J (Ang kaunaunahang Team na kumupkop sa akin, na halos karamihan ng original cast ay pumanaw na rin.)

Team Vans, Team Ruwi, Team Marion, Team Andro,

Team SPITFYR (WOOHOOO! BIG HUG!)



And to the rest of my GIRLS, BOYS and the GANG. - See you when I see you. Orgy tayo minsan.





To all of you ETELECARE/STREAM peeps, there are no GOODBYES, just HELLOS.





Hello, Ako si POLE, a Monster Bukkake.

"I will color the world one step at a time..."

SINGKIT

"Naniniwala ka ba sa love at first sight? Eh at second sight?"

- My Amnesia Girl

Nagsimula ang lahat nang dumaan ka sa harapan ko.
At sinundan ko ng tingin ang bawat hakbang mo.
Tinunton ko ng mga sulyap kung saan ka patungo.
Dalawang dipa ang layo mo mula sa akin.
Tumingin ka.
Singkit ang mga mata mo.
Sa unang araw na ito ng buhay ko na minarkahan ng iyong pagkatao,
At sa bawat haplos ng mga sulyap ko sa mukha mo,
Nalaman kong ikaw ay totoo.
Hindi ako makapagsalita.
Bago ko pa naisipang umiwas, nahulog na ako sa iyo.
Palihim akong sumusulyap sa iyo mula sa gilid ng aking mga mata.
Habang umiiwas sa tuwing titingin ka sa akin.
Nakikipaghulihan sa bawat titig mo.
Pilit kong hinahagilap ang ngiti mo,

Mula sa madilim na sulok na kinatatayuan ko.
Hinahagod ng aking pilik mata,

Ang bawat kalamnan na bumabakat sa suot mong asul na kamiseta.
Ginusto kong hawakan ka at madama ang iyong balat,
Ang init ng iyong hininga,

At ang manipis na buhok na gumuguhit sa iyong tyan.

Maghihintay ako.
At kung aalis ka na,

Magpapasalamat pa rin ako.
Dahil kahit sa maikling panahon,
Naranasan ko ang lubos na kasiyahan.
Ikaw ang langit na aking abot kamay,

Na minsa'y idinalangin ko sa isang bahaghari.

"I will color the world one step at a time..."

SHADES

“I generally avoid temptation unless I can't resist it”

-Mae West

Paluwas ako ng Maynila noon. Kagaya pa rin ng nakagawian, umupo ako sa may bandang likod ng bus, katabi ng bintana.
Hindi sa likod na likod, hindi rin sa gitna. Basta sa may bandang likod.
Nag-stop over ang bus sa San Fernando , Pampanga.
Sumakay sya. Tiningnan ko sya na papalapit sa kinauupuan ko.
Matangkad sya, maskulado, moreno at semikalbo.
Naka-semi fit sya na pink na tshirt at checkered na tokong.
May dala syang brown paper bag at maliit na sling bag. At may suot syang bubuyog shades na may white frame.
Tinitingnan ko sya habang umuupo sya sa tabi ko.
Pag-upo nya, binaba nya sa pagitan ng mga paa nya ang hawak nyang paper bag.
Yumuko ako para ayusin ang dala kong Duffel bag, para makaupo sya ng maayos.
At umupo rin ako ng maayos.
Inilagay nya sa pagitan namin ang sling bag nya.
Naramdaman kong may nagba-vibrate sa loob ng sling bag.
Binuksan nya yun at kinuha ang cellphone nya. Nasa loob ng sling bag ang dalawa nyang cellphone.
Habang binubuksan nya ang zipper ng sling bag, dumudikit ang braso nya sa tagiliran at tyan ko.
Tiningnan ko sya. Pero nakakailang. Naka-shades kasi sya. Di ko alam kung nakatingin din sya sa akin.
Kahit na alam kong ala-sais na nun at magdidilim na. Sinuot ko rin ang aviators ko. Haha.
Tiningnan ko ulit sya. May kinakausap sya sa isang phone at may katext naman sya sa isa.
Nang matapos syang magtext at wala na syang kausap sa phone, ibinalik nya sa sling bag na nasa pagitan namin ang mga cellphone.
Sumayad ulit ang braso nya sa tagiliran, tyan at braso ko.
Napansin ko, ilang beses nagvibrate ang mga phone nya sa loob ng sling bag.
Kukunin nya ang mga yun, Sasayad ang braso nya sa katawan ko. Sasagutin nya ang phone.
Ibabalik nya ang mga cellphone sa sling bag nya. Sasayad ulit ang braso nya sa akin.
Limang beses naulit yun. Yung panghuli, hindi nagvibrate ang phone nya.
Pero nasa sling bag ang kamay nya at nanatiling nakadikit sa tagiliran ko ang braso nya.
Pareho kaming naka-shorts nung araw na iyon.
Nakagawian ko na rin kasi ang magsuot ng shorts sa tuwing luluwas ako ng Maynila o tuwing uuwi ako ng probinsya.
Para kasi komportable. Tatlong oras kasi akong nakaupo lang sa bus. Saka presko. Haha
Dumikit ang hita nya sa hita ko. Naramdaman ko ang pagdampi ng balat at balahibo nya sa hita ko.
Mainit. Kahit na malamig ang hanging binubuga ng aircon ng bus.
Gumalaw ang hita nya. Nagtataas-baba. Kinikiskis nya iyon sa hita ko. Nilabanan ko.
Gumalaw din ang braso nya sa tagiliran ko. Kumiskis din iyon.
Hanggang sa magdikitang mga braso naming na nagkikiskisan.
Tumingin ako sa kanya. Nakatingin nap ala sya sa akin.
Ngumiti sya. Nginitian ko rin.
Kinagat nya ang labi nya. Inabot nya ang kamay ko.
Magkaholding hands na kami. Hinahaplos nya ang palad at mga daliri ko.
Bumulong sya. “ANG LAMBOT NG KAMAY MO”
Ngumiti ako. Sa loob-loob ko, nagpapasalamat ako sa lotion.
Habang hawak nya ang kamay ko, dumausdos iyon sa bukol na nasa harap nya.
Matigas iyon. Mainit.
Kinuha nya ang paper bag na nasa pagitan ng mga paa nya.
Pinantakip nya iyon sa sumunod na mangyayari.
Lumiyad sya ng kaunti. Pinaliit ang tyan nya.
Ipinasok nya sa loob ng shorts nya ang kamay ko.
Pasmado ako. Kaya medyo nanginginig ang mga kamay ko. Lalo na sa mga pagkakataong ganito.
Dumeretso ang mga palad ko sa kung anumang nasa loob ng briefs nya.
Mainit na laman. Matigas. Hinawakan ko ang ulo. Medyo basa. Malagkit.
Bagong ahit sya. Prepared. Nakakuyom na sa palad ko ang laman na iyon. Marahan kong hinagod.
Tiningnan ko sya. Nakakagat labi pa rin.
Inabot nya ang bukol na nasa harap ko. Ako naman ang lumiyad. Nagpaliit ng tiyan.
At malaya nyang naipasok sa loob ng briefs ko ang kamay nya.
Ginawa nya ang ginawa ko sa kanya.
Kanina lang nasa kahabaan kami ng NLEX. Biglang nasa Kamias na pala kami.
Hinugot ko ang kamay ko sa loob ng shorts nya. Ganun din ang ginawa nya.
Hinawakan nya ang kamay ko. Mahigpit.
Nagtanong sya. “SAAN KA BABABA?”
Sabi ko, “SA CUBAO. IKAW?”
Sagot nya, “SA ORTIGAS.”
Nasa Cubao na ang bus. Kinuha ko ang dala kong Duffel bag. .
Bumaba ako ng bus. Naglakad at di ko na sya nilingon.

"I will color the world one step at a time..."

SI ANTHONY

“By persistently remaining single,

A man converts himself into a permanent public temptation.”

-Oscar Wilde

Paluwas ako ng Maynila noon. Galing akong probinsya.

Alas-tres ng hapon ako nakasakay ng bus.

Kagaya nang nakagawian, umupo ako sa may bandang likod.

Hindi sa likod na likod, hindi rin sa gitna, basta sa may bandang likod. Katabi ng bintana.

Nag-stop over ang bus sa San Fernando , Pampanga upang magsakay ng pasahero.

Unti-unting napuno ang kaninang halos walang laman na bus.

Nakita ko syang sumakay, suot ang asul na t-shirt at maong na pantalon na punit ang kanang tuhod.

May dala syang dyaryo, Philippine Star.

Mga 5’7” sya. Kayumanggi. Matipuno. Semikalbo.

Naghahanap sya ng mauupuan. Pero nilagpasan nya ang unang dalawang bakanteng upuan. At umupo sya sa tabi ko.

Magkadikit ang mga hita namin nang umupo sya. Dumikit din ang braso nya sa braso ko.

Matigas ang muscles ng braso nya.

Kinuha nya ang dyaryo. Binuksan. Nagbasa sya. Nakibasa din ako nang patago.

Pero palihim ko ring sinusulyapan ang mukha nya.

Paminsan-minsan nahuhuli ko syang nakatingin sa akin.

Babawiin ko ang tingin, babaling ako sa bintana at ngingiti.

Sa kahabaan ng NLEX, di pa rin nya tinatanggal ang pagkakadikit ng hita at braso nya sa akin.

Naramdaman kong gumalaw ang hita nya. Ikinikiskis nya yun sa hita ko.

Nilabanan ko rin o siguro muscle reflex ko lang.

Ganun din ang ginawa nya sa braso nya na nakadikit sa braso ko.

Nakatingin sya sa akin. Ngumiti ako. Ngumiti sya.

At nakapatong na ang kaliwang kamay ko sa hita nya.

Dinukot nya sa bulsa ng pantalon ang cellphone nya.

Akala ko nagtetext sya. Pero pinakita nya sa akin ang tinype nya.

Tinype nya ang phone number nya. Dinukot ko rin sa bulsa ko ang cellphone ko.

Kinopya ko ang number nya.

Nagtype sya ulit. ANO NAME MO?

Tinext ko sya. MARK, u?

Tama, MARK ang hook up name ko. Walang kinalaman dun si Mark Bautista. Yun lang ang unang pumasok sa isip ko.

Nagsalita sya. Bumulong. ANTHONY.

Ngumiti ako.

Tinanong nya ko, SAAN KA NAKATIRA?

Sumagot ako, SA CAINTA, IKAW?

Sabi nya, SA QUEZON AVE.

Ngumiti ako. Nasa Quezon Ave na pala kami at bababa na sya.

Pinagmasdan ko syang bumaba ng bus.

Pagbaba nya. Tumingin sya sa akin. Nakangiti sya at nagtext.

“MAY PLACE KA BA?”

Sinagot ko, UHM, OO. ALAM MO BA ANG STA LUCIA?

Sumagot sya. “YUP. PUNTA LANG AKO SA BOARDING HAUS, TAPOS PUNTA NA KO DUN.”

Sagot ko, CGE KITA TAU DUN LATER.

Bumaba ako sa Cubao. Sumakay ng jeep papuntang Cainta.

Nagtext sya. “NANDITO NA AKO SA STA LUCIA.”

Di ko alam, pero ang bilis nya, naunahan pa nya ako.

"I will color the world one step at a time..."

KABITEROS WITH DIANNE NECIO

“Gentlemen, the Queen!
She gazed at us serene,
She filled his flush,
Amidst the hush -
And gathered in the green”
































"I will color the world one step at a time..."

APAT NA GABI: Biyaheng Taxi

Night 1:

Pag-upo ko sa passenger's seat sa kanan ni Manong Drayber, tumingin ako ng diretso sa daan.

Manong Drayber: Nakakapagod. Galing pa akong Alabang.

(Nilingon ko si Manong, nagpupunas sya ng pawis. Tumakbo kaya si Manong habang hinahabol ang taxi nya mula Alabang hanggang Cainta?)





Night 2:

Manong Drayber: Toy, anong oras na?

(Toy daw?! Laruan ba ako?)

Ako: 11:23 po.

Manong Drayber: Hatinggabi na di pa ko nananghalian. Hanep na buhay to.

(Kinuha yung burger sa dashboard)

Manong Drayber: Ito dapat tanghalian ko kanina. Kaso nakalimutan kong kainin.

(Kumagat sya sa burger.)

Manong Drayber: Lintik, wala akong inumin.

(Hawak ko ang bagong biling 1L Pulpy Orange...)





Night 3:

Ako: Manong, sa Eastwood po.

Manong Drayber: Sa Colcenter ka?

Ako: (Tumango...)

Naglitanya si Manong tungkol sa kurso nya noong college, sa pag-iipon, bank account nya at sa dating trabaho nya sa Saudi.

Manong Drayber: Ilang taon ka na ba?

Ako: Bente-siete po...

Manong Drayber: Talaga? Mukha kang bata.

(Sus! Si Manong umiistyle.)



Night 4:

Ako: Kuya, sa Eastwood po.

(Tumango si Manong Drayber)

Manong Drayber: Kwentuhan lang. Pwedeng makipagkwentuhan?

(Polite si Manong. Marunong magpaalam.)

Manong Drayber:Sa Colcenter ka?

Ako: (Tumango...)

Manong Drayber: So, Lagi kang puyat?

Ako: (Tumango...)

Manong Drayber: Galing mo sigurong mag-english.

Ako: Hehe...

Manong Drayber: Pwede ba kayong mag-absent dun?

Ako: Madami na po akong absent.

Manong Drayber: Pwede ka bang mag-absent ngayon?

Ako: Kuya, iliko mo dyan. May short cut dyan papuntang ofis namin.

(Pasalamat ka Kuya, cute ka. Kundi sumigaw ako ng REYP!)

"I will color the world one step at a time..."

"Gusto kong magpagupit...
Yung parang itlog na may bangs..."

BINYAG

"Umalis na ho sya. Iniwan na nya ako.
Alam nyo ho ba , babalikan pa rin nya ako?"

-Milagring

Malapit na ako sa San Joaquin. Di ko alam kung babalik pa ako sa Maynila. Ano bang ginawa ko dun? Sabagay wala rin namang pagkakaiba sa mga ginagawa ko dito. Meron pala. Meron na pala.

Anuman ang nangyari sa akin sa Maynila. May natutunan man ako o wala, ang sigurado ako. Dito mas bagay ako. Dito sa lugar na kapag nandito ka, wala ka nang iisipin pa na iba. Parang lagi kang nag-iisa. Eto ang paraiso ko. Tahimik. Walang istorbo. Totoo. Di katulad ko.

Ngayon kahit medyo malabo, parang naiintindihan ko na si Mang Mando. Di ako sigurado. Pero sa pinagdaanan ko, di ko na rin alam kung ano ang mga nangyari sa buhay ko. Isa lang ang nasisiguro ko.

"Malaki talaga ang iyo.
Mas lalong lumaki mula nung mabinyagan kita."

-Mang Mando

Parang kadikit na ng buhay ko si Mang Mando. Ang buhay nya, ang mga pinagdaanan nya. Ang mga sana na hindi na nya pinagdaanan. Pareho kami, halos walang pinagkaiba. Kung may natutunan man sya, ewan ko sa kanya.

Lumipas ang mga araw. Bigla na lang nawala si Mang Mando. Sabi ng iba nalunod. Tinangay ng mga agos. Sinama ng mga sirena. Ginahasa ng mga syokoy. Nagpakamatay. Pinatay. Di ko lang alam kung ano ang totoo. Kaya siguro madalas ako ngayon dito. Inaalala ang mga ginagawa nya. Ang mga hindi nya dapat ginawa. Pero kung hindi nya kaya ako bininyagan, may mababago ba sa kapalaran ko? Malalaman ko ba kung sino ako?

Si Milagring naman, lalong wala na syang maasahan. Gusto nya akong tabihan. Gusto nya akong samahan. Pwede kaming sabay kumain ng kamote't saging. Magkantahan. Magtawanan. Magsayawan, tulad ng ginagawa ni Mang Mando dati sa tabing dagat.

transcribed from the film BINYAG by MICO S. JACINTO

"I will color the world one step at a time..."

ANG ARTISTA

"Bakit di mo ko ginalaw? Artista ako. Di mo ba ako kilala?"

"Pagod na akong gumalaw. Sawa na. Ikaw, hindi pa ba? Masaya na ako sa patingin-tingin."

"Pwede kitang pagbigyan. Gusto mo?"

"Pwede rin naman kitang bayaran. Masaya ka ba? Ilang taon ka na ba? Bakit ka ba nandito? Magpahinga ka na. Minsan, pag sumosobra. Di na masaya"

Pagkatapos ng gabing yun, parang may nagbago. Parang may nagbago ulit sa akin. Medyo nabawasan ang mga tanong sa sarili ko. Nakakapagod din pala yung ganito. Parang ang layu-layo ng pinuntahan ko. Parang pagod na pagod ako. Tama na siguro ito. Hanggang dito na lang siguro ang kaya ko. Kahit paano, malayo na rin ang narating ko. Kung meron man, marami na rin akong pwedeng ikuwento kung kinakailangan. Pwede rin namang di ko sabihin ang lahat. Pwede rin namng magkwento ako ng di totoo. Mag-imbento. Di naman rin nila malalaman ang totoo.


Kahit naman siguro sino may mga tinatago tungkol sa sarili nila. Na hanggang sa mamatay sila, walang nakakaalam. Saka wala naman silang pakialam sa mga nangyari sa akin dito. Kahit kelan naman di sila naging interesado sa buhay ko. Pero ngayon, kahit sa sarili ko, parang alanganin na ako kung kilala ko pa. Nasaan na kaya ang San Joaquin? Si Mang Mando? Ang anim na nakatikim sa pag-aari ko sa probinsya? Si Milagring at ang kanyang kamote't saging?

transcribed from the film BINYAG by MICO S. JACINTO

"I will color the world one step at a time..."